Een leven in 44 minuten

Blog: Hilde Bleijswijk over haar rol in Het Mooiste Meisje van de Klas.

Pushkar – Het is bijna een jaar geleden dat Fleur mij benaderde voor het TV Programma ‘mooiste meisje van de klas’. Mijn eerste reactie op haar mail: “ha ha, dat was ik helemaal niet!” Dát liet Fleur graag aan andere mensen over om daarover te beslissen. “Kopje thee?” Was haar wedervraag. Na enige aarzeling, gewik en geweeg, stond bij mij thuis in Amsterdam de pot thee op tafel in afwachting van Fleur. Met de naam van mijn basisschool en middelbare school kon ze eerst aan de slag, keek ze me vragend aan. Verder hoef ik niks te doen? Vroeg ik. “Nee juist niet! Bemoei je er maar niet mee”, was haar antwoord. Ondertussen kwam de chocola op tafel en zaten we al gauw als een stel vriendinnen te kletsen over meisjesdromen, jongens, tienervakanties tot verre reizen en het vallen en opstaan in het leven.

Fleur ging op onderzoek uit. Af en toe dook er een vriendschapsverzoek op Facebook op van een oude klasgenoot met enthousiaste verhalen over het verre verleden. Zo liet Fleur haar sporen na.
Terug in Nepal werden de gebruikelijke Namasté werkzaamheden af en toe onderbroken door de meest hilarische oude klassenfoto’s, namen van economieleraren en lang vergeten herinneringen van oude klasgenoten. Het sneeuwbaleffect deed kennelijk zijn werk. Tot uiteindelijk mijn telefoon met een vriendelijke ‘ting’ aankondigde: Fleur MMVDK schrijft: “Wanneer kunnen we in Nepal op bezoek komen?” Goed.., nu begint het serieus te worden. De zenuwen. Kan ik nog terug?

Nee. Daar staat Jaap Jongbloed. Bij mijn favourite Boudha Stupa. In het krioelende Kathmandu. De brokstukken van de aardbeving nog duidelijk zichtbaar om hem heen. Met Fleur en haar draaiboek, Albert met zijn gigantische camera en Joffrey met zo’n enorme microfoon aan een stok. De Tibetaanse monniken in het rood gehuld, komen een kijkje nemen wat er allemaal op dat kleine schermpje van die camera gaande is. Ondertussen de kraaltjes doortellend, op de Mala ketting die door hun hand rolt. Het beeld dringt nog maar moeilijk tot me door. Vier man sterk, al die apparatuur, uit Nederland overgekomen, om mij te interviewen.

Jaap stelt me al gauw op mijn gemak met zijn relaxte verschijning, grapjes en persoonlijke verhalen. We raken op een natuurlijke manier in gesprek. Achter de camera en voor ik het in de gaten heb, ook vóór de camera.

Alle mensen flitsen voorbij, die daarin een onmisbare rol hebben gespeeld en het project hebben gemaakt tot wat het nu is.

In de terreinwagen naar het Women Empowerment Project in Ghachock wordt het me bijna even teveel. Zeven jaar lang alles gegeven om deze gekoesterde droom waar te maken, enorme successen gevierd en in net zulke diepe dalen door het stof gekropen. Alle mensen flitsen voorbij, die daarin een onmisbare rol hebben gespeeld en het project hebben gemaakt tot wat het nu is. Herinneringen van de minuten, uren, dagen, jaren op zolderkamertjes, eettafels, grasveldjes en later een kantoor. Van Nepal naar Nederland. Van Nederland terug naar Nepal. De eens zo grote droom die nu mijn ‘normaal’ is geworden. Mijn dagelijkse werk, met alle beslommeringen van dien. Ik weet ineens weer even heel goed wat Albert de cameraman hier komt doen. Met een gevoel van opluchting spring ik de terreinwagen uit. Het Nepalese team en de vrouwen tegemoet. En de camera draait. Om aan de mensen thuis te laten zien wat we samen allemaal neergezet hebben.

Vier intense draaidagen vliegen voorbij. Na de slapeloze nachten van de naschokken, drukkende monsoon hitte en de muggen, ben ik blij dat ik met de crew mee terugvlieg naar Nederland. Nog even te kunnen luisteren naar al hun Hollandse grappen en gezellige gekkigheid. Om vervolgens een raar afscheid te nemen van deze vier mensen, waarvan ik inmiddels het gevoel heb dat ik ze jarenlang ken. Ik ben me er dan al van bewust dat het vier dagen zijn geweest, die ik de rest van mijn leven niet zal vergeten.

Zelfs over mijn liefde verteld.. Zouden ze hem naar Nederland halen? Dat zou echt een ongelooflijk groot cadeau zijn!

Thuis in Nederland echoën de gesprekken met Jaap nog lang na in mijn hoofd. Op de fiets langs de Amsterdamse grachten, op kantoor, in het Westerpark, op de yogamat en aan de eettafels van vrienden en familie. Zelfs over mijn liefde verteld.. Zouden ze hem naar Nederland halen? Dat zou echt een ongelooflijk groot cadeau zijn!

Ook deze droom bleek er eentje om geleefd te worden: daar stond ie gewoon. Op schiphol. Samen in de Snoek kachelden we naar mijn appartementje in Amsterdam. Big smiles, van oor tot oor. Onwerkelijk.
Ik kon mijn ogen en oren niet geloven toen we op weg naar mijn ouders de afsluitdijk over reden en hij op slag verliefd werd op… Friesland! Het leven zit vol verrassingen. De groene weilanden, de paarden, de ruimte, de stilte, het zeilen, de zee, de eilanden, paling, mosselen, haring, poffertjes, stamppot en heel veel kaas. Hij was er met geen vijf Fryske hynders meer weg te krijgen. Voor mijn ouders een groot genot, we vormden een hecht gezinnetje voor de weken die het duurde.

Terug in Nepal tijdens de yogareis die ik organiseer voor You2Nepal komt het bericht binnen. Fleur MMVDK schrijft: “Hi Hilde. Hoe is het in Nepal? Ik wilde even laten weten dat jouw aflevering als eerste wordt uitgezonden, op 7 januari 🙂 Succes en veel plezier daar! X” Met een brok in mijn keel, schuif ik aan tafel bij de yogagroep. Iedereen is dolenthousiast en belooft te gaan kijken. Bij mij wint de angst het even van het enthousiasme. Wat als… Uiteenlopende faalgedachten schieten door mijn hoofd.

Bij mij wint de angst het even van het enthousiasme. Wat als…

De kerst nadert. Mijn vakantie ook. India wacht. Eindelijk zie ik mijn lieve Rushi weer, die ik drie maanden geleden in Amsterdam op het vliegtuig zette. We kunnen samen kijken op 7 januari, als de WiFi het tenminste trekt. De omstandigheden pakken zo uit dat op het moment 1,3 miljoen Nederlanders voor de buis zit, wij in een hobbelende nachttrein zitten. Om 2.45 uur India tijd is de uitzending afgelopen en kan ik het niet laten mijn telefoon op 3G te zetten, waar een vloedgolf aan liefde op binnenstroomt. Overweldigend, wat een mooie woorden. Van dichtbij en van ver. Zelfs reacties van compleet vreemden, die vertellen troost te halen uit het verhaal. Of hierin een aanknopingspunt vinden om depressie in hun naaste omgeving bespreekbaar te maken. De berichten blijven onophoudelijk binnenkomen. Gelukkig heb ik alles kunnen lezen en sommigen zelfs beantwoorden, voordat mijn telefoon letterlijk crasht. Als ik hem opnieuw opstart zijn alle berichten verdwenen. Bizarre gewaarwording. Ik kan er ook wel weer om lachen, me realiserende dat alle geschreven woorden in mijn hart gegrift staan.

De volgende avond rond middernacht arriveren we na een reis van 32 uur op onze plaats van bestemming. We doen een poging de uitzending op het wereldwijde web te toveren. De pruttelende potten van mijn moeder en de omgekeerde grafstenen van mijn vader staan goed en wel op het laptop scherm als de stroom uitvalt. Als de WiFi het ons de volgende ochtend wonder boven wonder gunt, schateren we van het lachen afgewisseld met hele dikke tranen. Enorm ontroerd door alle mensen die vol overgave hun unieke verhaal vertellen. Wat stralen jullie! Mijn ouders en Janneke, een brok in mijn keel. We zijn zo’n lange weg gegaan. Hoe is het mogelijk dat Fleur en de mannen het zo puur hebben weten vast te leggen. Uit dagen en dagen filmmateriaal, deze 44 minuten hebben gekozen om 38 jaar samen te vatten. Ik ben sprakeloos en hen intens dankbaar voor dit dierbare document omlijst met prachtige foto’s van Femke. Een waardig monumentje.

Ik kan niet wachten om het thuis nog eens rustig met jullie te bekijken. Samen met iedereen die met Fleur in zee ging, misschien ook wel na een aarzeling en wat gewik en geweeg. Het is tenslotte niet niks, met je hoofd en verhaal op TV. Bedankt voor jullie moed en betrokkenheid. Maar ook met mijn grote dierbaren die me achter de schermen – in het hier en nu – tot steun waren, me het broodnodige kledingadvies gaven en ander gepruttel aanhoorden, schouders gaven om uit te huilen nadat ik uit de privé bios rolde en in 44 minuten mijn leven aan me voorbij zag trekken. Weer keihard aan de slag met de onmisbare kanjers van het Namasté en TIMI Team. Kortom, met wie het dagelijkse leven van nu een feestje is. Ik kan niet wachten!

Donderdag land ik weer op Schiphol. Met natuurlijk een zwaar, maar ook trappelend, hart.

Hilde Bleijswijk
Namasté Foundation

Het mooiste meisje van de klas gemist? Bekijk hier de aflevering van Hilde Bleijswijk en Namasté Foundation.
https://www.uitzendinggemist.net/aflevering/341807/Het_Mooiste_Meisje_Van_De_Klas.html